O IV OUTONO EN MARCHA segue a súa andaina polas corredoiras de Bergantiños.

VÍA ALCAIANUS

O pasado día 15 de de novembro a lagoa de Alcaián dábanos a saída na VÍA ALCAIANUS onde as terras bergantiñáns se xuntan coa meseta do Xallas. A lagoa atopase hoxe reprimida en canto á súa lonxitude orixinaria mais as lendas sobre os lugares asolagados perviven aínda na memoria das xentes de Coristanco.

Outono en marcha: Vía Alcaianus

A camiñada tivo continuas paradas interpretativas, a mayoría de carácter cultural. Desenvolveronse principalmente no castro de Arixón e no pazo de Rodeiro mais outra das principais características do percorrido son as fermosas corredoiras antigas polas que pasa e nas que en moitos tramos formaron parte das antigas vías orixinarias dos romanos.

Cada punto era interpretado por Evaristo e tamén por Laura Mariño Taibo, unha das deseñadoras do roteiro e natural de Seavia. Ela abríu en todo momento a marcha e tamén as portas da aldea de Buxán e da casa dos Taibo, que nos acolleron todos e todas coa infinita hospitalidade que nos acostuman cada vez que pasamos polo lugar coristanqués. Alí cobramos folgos co bocata e cos postres caseiros que nos regalaron.

A tarde pasou a través da ponte Lubián. O fermoso paso que cruza o Rosende é de construcción medieval aínda que ten unha orixe romana na súa cementación, e xa en Carballo, recibiunos Cernide. A aldea natal da capital de Bergantiños conserva restos do castro e do cemiterio pero non do antigo Carballo que lle dou nome á vila. Despois a Brea ( verea), lugar de paso de antigos camiños e sitio de panadeiras e panadeiros que dan nome ao Pan de Carballo. O bosque do Añon foi o lugar de entrada na vila carballesa e remate dun expléndido día de domingo no que se xuntaron máis de oitenta camiñantes comprometidos coa cultura e o medio.

TRALAS PEGADAS DO WOLFRAMIO

O día ameazou dende a saída na igrexa de Oza. Non tardou en chover e fíxoo xa no cercano lugar das Torres, unha antiga fortaleza da que quedan só os restos dunha capela.

Dende o lugar do Rodo vemos o castro de Serantes, no medio da agra de Oza. Pasando a aldea metémonos no do Rodo, unha construcción castrexa nun alteiro e cuns parapetos defensivos considerables. Outro castro observamos dende Nión. Trátase do castro do mesmo nome que se ve no fondo da depresión meridiana, ese accidente xeográfico do que sempre nos fala Evaristo e que se converte en “ portela de Razo” xusto na zona de Vilar do Cidre. Moi interesante foi a exposición sobre este lugar feita por Jose Antonio Andrade, que nos falou da súa relación con Francia dende tempos Napoleónicos.

Foi a previa á gran costa que sube a Monteneme e, onde os máis de corenta sendeiristas desafiaron á choiva de novembro.

Antes do cumio duas paradas obrigadas:

A Casa das Minas. Un bó lugar para a interpretación máis minuciosa do que puido supoñer o wolframio na zona. Un sitio onde se pode apreciar a bocamina de acceso a unha galería de explotación.

A segunda parada ten que ver coa fonte de Sta Cristina. Alí houbo unha capela e parece ser que, como tantos, foi lugar de culto pagano e posteriormente cristianizado.

No alto de Monteneme agardabanos a Eira das Meigas. Ademais do círculo lítico recentemente deteriorado, atopábase un bó volumen de concienciados habitantes das parroquias de Cambre, Cances, Oza, Razo e Leiloio. A idea era xuntarse a ciclistas e representantes de asociación culturais, deportivas, de vecinos…etc…para resaltar os valores naturais, culturais e paisaxísticos da fermosa balconada de Bergantiños: Monteneme.

Foi Xan Fernández Carrera o que se encargou de resaltalo e o acto foi pechado cunha foto conxunta e unida de todas as entidades e persoas que, desafiando á climatoloxía, xuntaron forzas por Monteneme. Máis dun cento de persoas comprometidas.

Na baixada cara Cambre recuperamos forzas debaixo do plástico improvisado que nos gardou da choiva. Foi sinxelo xa que cos comprometidos que subiron no coche atopouse Dosinda. Ben lle agradecemos as larpeiras e o café que nos subíu e co que fixemos un postre baixo os pinos de Aviño.

Despois foi máis sinxelo. Parou de chover e cruzamos o rego do Riás antes do último esforzo ata a igrexa de Cambre onde nos agardou de novo a choiva e o bus.

RUTA DAS FÉRVEDAS

O 29 pecharemos outro OUTONO EN MARCHA. Farémolo por terras carballesas na RUTA DAS FÉRVEDAS, un fermoso percorrido pola Depresión Meridiana ao que vos invitamos a participar. Estades a tempo!!

José Manuel Menéndez